1 listopada 1989 roku na falach łotewskiego radia zabrzmiała po raz pierwszy audycja radiowa "Nasz Głos", inicjatorką i pierwszą redzaktorką której była Ita Kozakiewicz. Od tamtego czasu było wielu redaktorów, z których każdy starał się przekazać słuchaczom ważne i ciekawe informacje z życia Polaków na Łotwie i w Polsce.

Ponad połowę istnienia audycji "Nasz Głos", przez 20 lat, redaktorką naczelną audycji jest Irena Liegeniece.

Z okazji jubileuszu w audycji brzmią słowa wdzięczności, wspomnienia, życzenia, złożone przez Andżellę Liepa, Irenę Hermane, Sabinę Mężyk, Wandę Berzina, Jadwigę Ordon, Iwonnę Sarule, Sandrę Zalaiskalns, Barbarę Olech.

Rok 2023 był uchwalony przez Senat Rzeczypospolitej Polskiej rokiem Wisławy Szymborskiej, najbardziej znanej i lubianej polskiej poetki, jednej z nielicznych polskich noblistek.

W Rydze w Bibliotece Narodowej 6 listopada odbyła się uroczystość "Poezja dla Wolności", poświęcona twórczości Wisławy Szymborskiej.

Na początku spotkania przemówiła Ambasador RP Pani Monika Michaliszyn.

W organizacji i przebiegu imprezy uczestniczyła Ambasada RP, Konsulat RP na Łotwie, Szkoła Polska im. Ity Kozakiewicz w Rydze.

Miłośnicy poezji mieli piękną okazję spotkania się z Ingmarą Balode - poetką, pisarką, tłumaczką literatury polskiej na język łotewski.

Wspólnie z uczniami Polskiej Szkoły imienia Ity Kozakiewicz Ingmara Balode zaprezentowała szereg wierszy Wisławy Szymborskiej w przekładzie Ułdisa Berzinsza.

Wokalistka Ewa Sawczuk wykonała kilka pieśni na teksty poetki.

Imprezę uzupełniła wystawa prac plastycznych, wykonanych przez uczniów Polskiej Szkoły w Rydze, inspirowanych twórczością Szymborskiej.

W audycji brzmi rozmowa z Ingmarą Balode.

 

W listopadzie Polska szkoła im. Ity Kozakiewicz w Rydze miała przyjemność gościć polską pisarkę, autorkę bajek, baśni, opowiadań dla dzieci Ewę Stadtmuller. Pisarka poprowadziła warsztaty dla dzieci z młodszej szkoły. Swoimi wrażeniami dzielą się dzieci i pisarka.

 

Po raz kolejny rozpoczynamy Adwent – szczególny czas liturgiczny, który osobliwie łączy aspekt pokutny (mimo, że sam nie jest postem) z radosnym oczekiwaniem.

Adwent to spotkanie tego, co powtarzalne (podobno symbolem tej powtarzalności cyklu kalendarzowego jest kolisty wieniec adwentowy), z kontinuum, z tym, co linearne, a może nawet nieskończone. Pory roku, okresy liturgiczne i rytuały się powtarzają, to prawda. Ale tak naprawdę wskazują one na coś głębszego. Z jednej strony na przeszłość, na „pełnię czasu”, w której sprzyszedł na świat Syn Boży, stając się dlań punktem zwrotnym historii. Z drugiej strony na przyszłość, która po ludzku jawi się niejasno, ale ostatecznie znajdzie swoje spełnienie w tym samym Synu Bożym, który „przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych”. Pozwólmy zatem, by w Adwencie spotkały się dwa czasy, które przypominają o wieczności.